در حادثه سد کارون ۳ نباید تنها شرکت
منابع آب و نیروی ایران را مقصر دانست، بلکه دولت‌ها و مجالس و همه
مسئولین مربوطه نیز باید پاسخ‌گو باشند؛ وقتی پیشرفت و عدالت می‌نویسند،
ولی توسعه بی‌عدالت می‌خوانند؛ وقتی در قانون برنامه و سیاست‌های کلی
عدالت را همراه پیشرفت تصویب می‌کنند و در وقت تصویب بودجه و پروژه‌های
صد‌ها میلیاردی مردم منطقه را نمی‌بینند هم باید پاسخگوی این جنایات و
مستضعف‌کشی باشند.
روستاییان و عشایر منطقه سد‌‌های کارون، از جمله سد کارون ۳ چه گناهی
دارند که باید اینچنین زمین‌های کشاورزی و راه‌های ارتباطی آن‌ها به زیر
آب دریاچه رود و خود نیز در آن غرق شوند؟ اینها به چه گناهی قربانی
شدند؟!
اما این رویداد، برای نخستین بار نبوده و برای آخرین بار هم نخواهد بود.
مردم کشاورز و روستایی که شغل و درآمد آن‌ها، تنها از دامداری و کشاورزی
است و حق برداشت آب پشت سدها را هم ندارند و زمین‌های آن‌ها به زیر آب
رفته، چه باید بکنند؟ جوانان بیکار آن‌ها چه گناهی دارند که باید در حاشیه
شهرهای بزرگ به دنبال یک شغل موقت و ناپایدار آواره باشند؟
جان دوازده انسان شریف روستایی و عشایری در این حادثه از دست رفت و چندین
تن ناپدید و زخمی شدند؛ البته از این حادثه تلخ و دردناک در کشور کم نیست و
در جاهای مشابه رخ می‌دهد. این نشانه تفکر یک توسعه بی‌عدالت و اقتصاد
غیر مردمی و ندیدن مردم به ویژه مردمی است که محروم‌تر و بی‌سر و
صداترند . این حادثه نشانه تصویب طرحهای بزرگ بدون پیوست عدالت و مردم
منطقه و ندیدن اهالی حاشیه طرحهای بزرگ نفتی ـ گازی و اقتصادی و عمرانی
است.
در دهه‌های گذشته غرب، اینچنین تفکری حاکم بود که خود آن‌ها هم پی بردند،
بدون دیدن آحاد جامعه و به ویژه با مردم منطقه، یک طرح ملی نشانه توسعه
پایدار نخواهد بود، ولی ما هنوز راه گذشته نادرست غربی‌ها را در چند دولت
گذشته پس از جنگ تحمیلی ادامه می‌دهیم و در کنار صد‌ها میلیارد بشکه نفت و
گاز و هزاران میلیارد حجم آب پشت سدها و صد‌ها میلیارد تومانی ایجاد سد و
در کنار دریافت صد‌ها میلیارد دلار درآمد حاصله از آن، مردم تشنه و بیکار
را می‌بینیم و هر از چندگاهی شاهد چنین رویدادهای تلخ هستیم.
یادم است در زمان افتتاح سد مسجد سلیمان در سال‌های گذشته، همراه رییس
جمهور وقت از اهواز حرکت کردیم. در راه به آقای رییس جمهور گفتم: آیا
می‌دانید شما این سد را افتتاح می‌کنید و از برق تولیدی آن به کشور خوشحال
می‌شوید، ولی شهری با بیش از یکصد هزار تن بی‌آب‌تر و تشنه‌تر می‌شوند و
یک ایستگاه برق مستقل هم ندارند؟
وی بسیار تعجب کرد و با معاون اول و وزیر نیرو جلسه‌ای گذاشت تا پیگیر
مشکل باشند که خود نشان از بی‌توجهی و ندیدن مشکلات مردم منطقه در هنگام
تصویب و اجرای پروژه‌های اینچنینی است. مردم منطقه زاگرس که از سرچشمه
بسیاری از منابع آبی و برق تولیدی کشور و همچنین ذخایر نفت و گاز
برخوردارند و همیشه در دفاع از کشور و انقلاب پیشگام بودند، حق نیست
اینچنین در محرومیت و در رنج به چشم نیامدن‌ها و در فضای بودجه و تصویب
طرحهای ملی قربانی شوند؛ این هشداری باشد به دولت آینده تا از گذشته درس
گیرد و به هنگام تصویب طرحهای ملی و کلان کشور، مردم منطقه و حاشیه این
طرح‌ها را هم ببیند و عدالت را همراه پیشرفت و توسعه پایدار در نظر بگیرد.
«دکتر امیدوار رضایی»
